معمولى عمل كنى. حضرت دارند با آدم حرف مى زنند، مى گويند: خودت را ذليل رزقت نكن، نفرمودند اصلًا تحرّك نداشته باش و برنامه ريزى نكن و از حالت يك انسان معمولى هم خارج شو.
تحليل هاى غلط نسبت به فقر و ثروت
حضرت در ادامه نصيحت شان به امام حسن (ع) مى فرمايند:
«ما اقْبَحَ الْخُضُوعَ عِنْدَ الْحاجَة»؛
يعنى با اين توصيف، چقدر زشت است در موقع نياز، انسان خود را خوار كند. چون آن رزقى كه بناست براى تو بيايد كه مى آيد و آن رزقى هم كه براى تو مقدّر نشده كه نمى آيد، پس چرا خود را در مقابل اهل دنيا، خوار و ذليل مى كنى؟ با توجه به اين كه وقتى خودت را در مقابل صاحبان ثروت سبك و ذليل مى كنى، رزقت اضافه نمى شود، پس چه جاى چنين كارى؟! پس از آن كه فرمودند: چه زشت است در موقع نيازمندى، انسان خود را ذليل كند، مى فرمايند:
«وَالْجَفا عِنْدَ الْغِنا»؛
و چه زشت است ستمكارى به هنگام بى نيازى! چون فكر كرده اى آنچه به تو رسيده است خودت به دست آورده اى، نمى فهمى كه آنچه به عنوان رزق فعلًا در اختيار توست، خداوند اين چنين مقدّر كرده است تا در اين شرايط امتحان بدهى، فكر مى كنى تو خودت به دست آورده اى و مال تو است.
ظلم و تكبّر در موقع ثروتمندى از آن جا ناشى مى شود كه انسان تصوّر كند خودش اين ثروت ها را به دست آورده است و هر كارى دلش بخواهد مى تواند با آن ها انجام دهد، ولى وقتى فهميد يك قاعده اى در