اين كه مى گويند ائمه نور هدايتند، از اين جهت است كه بسيارى از علومى را كه در حوزه و دانشگاه ممكن است در حد محدودى به دست آوريم، آن ها بالاترش را و با وسعتى كامل گفته اند. آرى ابتدا با عقل برسيد به اين كه اين ها معصومند، سپس از نور بصيرت آن ها هدايت يابيد. نبايد انسان نعمت بصيرت آن ها را رها كند و خودش بخواهد همه آنچه را امامان معصوم گفته اند تجربه كند. از طرفى تجربه هاى امام معصوم را كه نمى توانيم تجربه كنيم، پس اگر از امامان معصوم پيروى نكنيم و از بصيرت آن ها استفاده ننماييم، هيچ وقت به يك سلسله از مقامات دست پيدا نمى كنيم و هرگز از بعضى از تنگناهايى كه بايد خود را آزاد نماييم، آزاد نمى شويم.
هماهنگى سخن امامان با عقل روحانى انسان ها
حقايق را به كمك امام معصوم بالاتر از عقلِ چون و چرا، در افقى متعالى بيابيد و به آن گردن نهيد. مى دانيد كه دو عقل داريم؛ يكى عقل چون و چرا يا عقل بحثى و يكى هم عقل حِكمى كه اين عقل حكمى تلاش دارد با حقايق مرتبط شده و بدون هيچ چون و چرايى تسليم حقايق شود. انسان ابتدا با عقل چون و چرايى اش مى گويد: من هر چيزى را با دليل مى خواهم قبول كنم. براى جوان ها اين عقل بد نيست و اگر درست حركت كنند، از طريق همين عقل به حقيقت نزديك مى شوند، امّا اگر كسى در سن 60 سالگى هنوز همان افكار يك جوان 18 ساله را داشته باشد و در حدّ همان عقلِ چون و چرا بماند، ديگر به نظر شما اين فرد،