«فَانَّ اللهَ عَزّوَ جَلّ لا تَعْجَلُ بِعَجَلَةِ احَدٍ» «1» يعنى خداوند عزّوجل با عجله بنده، عجله نمى كند، و همان موقعى كه بايد رزق بنده اش را برساند، مى رساند.
از برنامه ريزى براى وظايفى كه بايد آينده به دوش گرفت كسى ضربه نمى خورد، از اين كه نسبت به رزق آينده حريص است و مى خواهد رزق آينده را امروز به دست آورد، ضربه مى خورد و داستان آن گاو مى شود كه يك عمر غصه فردايى را مى خورد كه هنوز نيامده بود. غصه رزق فردا موجب مى شود كه امروزت را از دست بدهى. اميرالمؤمنين (ع) در ادامه كلام 379 مى فرمايند: اگر اين سالى كه در پيش است جزء عمر تو باشد، خداوند در هر فردايى از هر روزِ آن، رزق همان روز را كه قسمت تو است به تو مى رساند «سَيُؤتيكَ في كُلِّ غَدٍ جَديدٍ ما قَسَم لَكَ» و اگر آن سال در شمار عمر تو نيست، پس غم تو براى آن چه از آن تو نيست، براى چيست؟ «وَ إنْ لَمْ تَكُن السَّنَةُ مِنْ عُمْرِكَ فَما تَصْنَعُ بالْهَمَّ فيما لَيْسَ لَكَ» پس اگر مقدّر است بنده پس فردا بميرم، آيا غصه هفته ديگر را خوردن منطقى است؟!
مثل آتشفشان، فعّال و مثل دريا، آرام
دو عامل است كه نمى گذارد هدايت گرى هاى امام معصوم (ع) عميقاً وارد زندگى ما بشود: يكى جهل به معارف دين، و يكى هم وسوسه شيطان. نمونه وسوسه شيطان اين كه با انواع ترديدها و شبهه هايى كه در