بى انصافى نيست كه ما از چنين خدايى گِله مند باشيم و نسبت به آنچه براى ما مقدر كرده راضى نباشيم؟ در حالى كه راه ارتباط با خدا درست همان شرايطى است كه حضرت رب العالمين براى ما فراهم كرده، حالا اگر ما آن شرايط را نپذيريم، در واقع راه ارتباط خود با خدا را نپذيرفته ايم. اين است كه مى فرمايد: «از او حسنه اى به آسمان بالا نمى رود و خداوند را ملاقات مى كند در حالى كه خداوند از او غضبناك است، مگر اين كه توبه كند». چرا كه به راه ارتباط با خدا و به راه ايجاد رضايت خدا پشت كرده است و فراموش كرده شرايطى كه خداوند براى او فراهم كرده، همان راه بندگى او است، مگر اين كه خودش آن شرايط را از حالت بندگى خارج كند.
فوق فقر و غنى
رسول خدا (ص) فرمودند: «لا بَأسَ بِالْغِني لِمَنِ اتَّقي، و الصِّحَةُ لِمَنِ اتّقي خَيْرٌ مِنَ الْغَنيُ و طيبُ النَّفسِ مِنَ النعيم» «1» يعنى اگر انسان به مقام تقوا رسيد ديگر ثروت براى او خطرناك نيست، ولى با اين حال سلامتى براى انسان متقى از ثروت بهتر است و آرامش ضمير، به خودى خود يك نعمت است.
چنان چه ملاحظه مى كنيد رسول خدا (ص) مى فرمايند: اگر انسان به مقام تقوى رسيد و جهت قلب او خدايى شد، ديگر «ثروت» آن چنان نيست كه قلب او را به خود مشغول كند، و سپس مى فرمايند: سلامت بدن براى چنين