2- كسانى كه از نعمت هاى الهى، استفاده صحيح نمى كنند، گويا از آن نعمت بى بهره اند. «الصُّمُّ» يعنى اگر كسى به ظاهر گوش دارد ولى حقّ را نمى شنود و يا چشم دارد ولى حقايق را نمى بيند، در واقع هم كر است و هم كور.
3- گاهى بى اثر بودن تبليغ به خاطر قابليّت نداشتن مردم است، نه آنكه در تبليغ كننده يا روش او كمبودى است. أُنْذِرُكُمْ ... لا يَسْمَعُ
4- بعضى قابل هدايت نبوده و اميدى به هدايت آنان نيست. وَ لا يَسْمَعُ الصُّمُّ ...
بر سيه دل چه سود خواندن وعظ نرود ميخ آهنين بر سنگ.
سوره الأنبياء، آيه 46
وَ لَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذابِ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ يا وَيْلَنا إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ «46»
در حالى كه اگر دمى از عذاب پروردگارت به آنان برسد، قطعاً خواهند گفت: اى واى بر ما، همانا ما ستمكار بوديم.
پيام ها:
1- كسانى كه با انذار و هشدار انبيا بيدار نمى شوند با شلاق عذاب بيدار خواهند شد. با پيش آمدن ساده ترين خطرها، همه ى غرورهاى ادّعايى، درهم مى شكند و وجدان هاى خفته بيدار مى شود. «لَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ»
2- ستمگران، روزى به ظلم و ستم خويش اعتراف خواهند كرد. «لَيَقُولُنَّ»
3- كسانى كه نسبت به هشدار انبيا بى تفاوتند ظالمند. لا يَسْمَعُ الصُّمُّ ... إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ
سوره الأنبياء، آيه 47
وَ نَضَعُ الْمَوازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيامَةِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً وَ إِنْ كانَ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنا بِها وَ كَفى بِنا حاسِبِينَ «47»
و ما براى روز قيامت، ترازوهاى عدل برپا خواهيم كرد، پس (در آن روز) هيچ ستمى به احدى نخواهد شد و اگر (عملى) همسنگ دانه ى خردلى (هم) باشد، ما آن را (براى محاسبه) خواهيم آورد و (همين قدر در دقّت محاسبات) كافى است كه ما حسابرس باشيم.