3- كيفر بى اعتنايى به آيات الهى و استهزا و غفلت از گناهان، محروم شدن از درك حقايق است. فَأَعْرَضَ ... جَعَلْنا
4- عذاب الهى تنها در قيامت نيست، گرفتن قوه ى درك حقايق، نيز عذاب است. «أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ»
5- در هدايت مردم، تنها برهان ودليل كافى نيست، پذيرش مخاطب هم لازم است. «وَ إِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدى فَلَنْ يَهْتَدُوا»
6- راه هدايت، دل نرم و گوش شنواست، وقتى اين دو دگرگون شد، حتّى در برابر دعوت شخص پيامبر، هدايت پذير نمى شود. «فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذاً أَبَداً»
سوره الكهف، آيه 58
وَ رَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ يُؤاخِذُهُمْ بِما كَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ يَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا «58»
و پروردگارت آمرزنده ى صاحب رحمت است، اگر مردم را به خاطر آنچه كسب كرده اند مجازات كند، هرچه زودتر عذاب برايشان مى فرستد، (ولى چنين نمى كند) بلكه براى آنان موعدى قرار داده كه (با فرارسيدنش) جز به لطف خداوند هرگز راه بازگشتى نمى يابند.
نكته ها:
«موئل» به معناى پناهگاه و وسيله ى نجات است.
خداوند هم عادل است، هم غفور. به مقتضاى عدلش بايد گنهكار را عذاب كند، ولى به خاطر غفّار بودن و رحمتش، به انسان مهلت مى دهد تا توبه كند، امّا اگر توبه نكرد، با عدلش مؤاخذه مى كند.
پيام ها:
1- آمرزش ورحمت، از شئون ربوبيّت الهى ولازمه ى تربيت است. «رَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ»