4- نپذيرفتن سخن حقّ، از كوچك تر از خود، نشانه ى تكبّر است. «أَ راغِبٌ أَنْتَ»
5- كسى كه يك خداى با شعور را نپذيرد، چند خداى بى شعور را خواهد پذيرفت. «آلِهَتِي»
6- حقّ گويى و مبارزه با سنت هاى باطل، آوراگى و محروميّت به دنبال دارد. «لَأَرْجُمَنَّكَ وَ اهْجُرْنِي مَلِيًّا»
سوره مريم، آيه 47
قالَ سَلامٌ عَلَيْكَ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي إِنَّهُ كانَ بِي حَفِيًّا «47»
(ابراهيم از او جدا شد و) گفت: سلام بر تو، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى خواهم، زيرا او همواره نسبت به من بسيار مهربان بوده است.
نكته ها:
كلمه ى «حَفِيٌّ» به كسى گفته مى شود كه كمال نيكى و گرامى داشت را در حقّ ديگرى دارد «1» و گاهى به معناى عالم است.
در اين آيات، روحيّات مؤمن و كافر در گفتگوها به خوبى به چشم مى خورد:
الف: ابراهيم عاطفى حرف مى زند و عمويش با خشونت، ابراهيم چهار بار مى گويد: «يا أَبَتِ» ولى عموى بت پرستش حتّى يك بار نگفت: «يا بنى»
ب: ابراهيم با استدلال حرف مى زند، امّا آزر بى دليل سخن مى گويد. ابراهيم مى گويد: «لِمَ تَعْبُدُ ما لا يَسْمَعُ» عمو مى گويد: «آلِهَتِي»
ج: ابراهيم، دلسوزانه حرف مى زند، امّا آزر با تهديد جواب مى دهد.
د: ابراهيم، سلام مى كند، امّا آزر دستور فاصله گرفتن مى دهد. «وَ اهْجُرْنِي»
كم مباش از درخت سايه فكن هر كه سنگت زند ثمر بخشش
استغفار حضرت ابراهيم، براى عموى بت پرستش به خاطر آن بود كه احتمال هدايت شدن اورا مى داد. «سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ» ولى همين كه از هدايت عمو مأيوس شد، از او برائت جست.