سوره مريم، آيه 26
فَكُلِي وَ اشْرَبِي وَ قَرِّي عَيْناً فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا «26»
پس (از آن رطب) بخور و (از آب نهر) بنوش و چشمت را (به داشتن فرزندى چون عيسى) روشن دار، پس اگر كسى از آدميان را ديدى، (كه درباره نوزاد مى پرسند، با اشاره به آنان) بگو: من براى خداوند رحمان، روزه ى سكوت نذر كرده ام، بنابراين امروز با هيچ انسانى سخن نخواهم گفت.
نكته ها:
روزه ى سكوت حضرت مريم در برابر مردم، يا براى اين بود كه آنان ظرفيّت جواب را نداشتند، يا گفتگوى با آنان، تأثير منفى به دنبال داشت و يا در ادامه ى پاسخ وسخن گفتن، سؤالات و بهانه هاى ديگرى را مطرح مى كردند.
امام صادق عليه السلام فرمودند: روزه تنها به امساك از خوردن و آشاميدن نيست و آنگاه اين آيه را تلاوت فرمودند. «1»
ممكن است اين آيه، ادامه ى سخن حضرت عيسى با مادرش در آيه قبل باشد.
پيام ها:
1- فرزند، عامل نور چشم و اميدوارى انسان به الطاف است. «قَرِّي عَيْناً»
2- بهترين غذا آن است كه با نوعى آرامش و شادى همراه باشد. «فَكُلِي وَ اشْرَبِي وَ قَرِّي عَيْناً»
3- نذر، سابقه اى بس طولانى دارد و مى توان براى خارج شدن از برخى بن بست ها به نذر متوسّل شد. «فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ»
4- در نذر قصد قربت لازم است و بايد نام خدا برده شود. «نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ»
5- قصد قربت با قصد رهايى از ناملايمات، منافاتى ندارد. «نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ» (تا