به خود جذب مى نمایند، و اکسیژن آن را آزاد مى کنند (به همین دلیل مى گوئیم درختان هوا را تصفیه مى کنند و اکسیژن به ما مى دهند، و جنگلها و فضاى سبز شهرها، براى مردمش حیات آفرینند).
ولى فراموش نکنید که گفتیم «در پرتو نور آفتاب»; این جمله پر معنى است یعنى; به هنگام پرورش درختان و تشکیل سلولز گیاهى و ترکیب مرموز، مقدارى انرژى آفتاب نیز در درخت ذخیره مى شود و طبیعى است به هنگام سوختن چوب درخت و تجزیه شدن آن به اکسیژن و ئیدروژن (یعنى آب) و آزاد شدن کربن، و ترکیب آن با اکسیژن، همان حرارت ذخیره شده آفتاب را که سالیان دراز ضمن عمل «کربن گیرى» در خود اندوخت، یکباره بیرون مى فرستد.
در پایان این سخن یک نکته را فراموش نکنید که درخت مادام که سبز و زنده است و مصداق «شجر اخضر» مى باشد عمل کربن گیرى و ذخیره نور آفتاب را انجام مى دهد و به هنگامى که بخشکد کارى از او ساخته نیست.
اکنون که این بحث روشن شد، باز گردیم به قرآن مجید و ببینیم چگونه معاد و رستاخیز انرژیها را با همین مثال در برابر ما مجسم مى کند.