پیشگفتار
بسمه تعالى
ایمان بر مبدأ و معاد
دو اصل بالا مهمترین ارکان اسلام است. چرا، که بدون آن هیچ برنامه اخلاقى و عملى سامان نمى یابد و هیچ انسانى راه حق و عدالت و تقوى را نمى سپرد.
اعتقاد به مبدأ یعنى خود را دائماً در حضور خدا دانستن، خداوندى که از تمام نیات و اعمال، خرد و کلان، آشکار و نهان، آگاه است، گردش چشمهاى خطاکاران را مى بیند. نجواى نجوا کنندگان را مى شنود و از آنچه در دل داریم یا در سر مى پرورانیم آگاه است (یَعْلَمُ خائِنَةَ اْلأَعْیُنِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُورُ)(1).
او به ما از ما نزدیکتر است، نزدیکتر از شریانهاى گردنمان و نزدیکتر از رگهاى قلبمان (وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَریدِ)(2).
هیچ حجابى ما را از او مستور نمى دارد، و در هیچ زمان و مکانى از ما جدا نیست (وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ)(3).
اعتقاد به معاد یعنى ایمان به دادگاه عظیمى که هیچ شباهتى به دادگاههاى جهان ما ندارد، همه اعمال ما در آنجا حاضر است (وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِرًا)(4).
کوچکترین اعمال و بزرگترین آنها همه پرونده دارد (لا یُغادِرُ صَغیرَةً وَ لا کَبیرَةً إِلاّ أَحْصاها)(5).