1- در کتاب اول سموئیل (باب 2 جمله 6) مى خوانیم:
«خداوند مى میراند و زنده مى کند، به قبر فرود مى آورد و بر مى خیزاند».
این جمله - همانطور که مى بینیم - علاوه بر اصل مسأله رستاخیز صراحت در معاد جسمانى دارد، چه اینکه قبر جاى جسم انسان است که تبدیل به خاک شده، و الّا قبر جایگاه روح نیست که از آن بر خیزد، و این درست شبیه آن است که در قرآن مى خوانیم:
«وَ أَنَّ اللّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ; و خداوند تمام کسانى را که در قبرها هستند زنده مى کند»(35)
2- در کتاب اشعیاى نبى (باب 26 جمله 19) مى خوانیم:
«مرگان تو زنده خواهند شد، و جسدهاى من خواهند برخاست اى شما که در خاک ساکنید بیدار شوید و ترنم نمایید!»
در این جمله رستاخیز یک نوع بیدارى (شبیه بیدارى از خواب) معرفى شده همانطور که در روایات اسلامى نیز مى خوانیم: «اَلنّاسُ نِیامٌ اِذا ماتُوا انْتَبَهُوا; مردم خوابند، هنگام مرگ (و ورود در آستانه رستاخیز) بیدار مى شوند».
این تشبیه «مرگ» یا «رستاخیز» به بیدارى از خواب بسیار چیزها به ما مى آموزد که بعداً - به خواست خدا - مورد بررسى قرار مى گیرد.
ضمناً تعبیر به جسدهاى من (با اینکه هر کس یک جسد بیشتر ندارد). شاید به منظور اجزاء و اعضاى مختلف جسد - و یا جسدهائى است - که در طول عمر و با گذشت زمان عوض مى شود.