تربیتى خاصى است که بدون آن نمى تواند از یک «زندگى مستقل» برخوردار گردد، آنگاه زندگى دوران جنینى براى او مفهوم خواهد داشت.
اگر ما هم یقین داشته باشیم که منزلگاهى که در پیش داریم منزلگاه عدم نیست، هستى است در یک سطح عالى تر، ادامه همین حیات است در یک افق بالاتر، و همه تلاش ها و کوشش ها سرانجام به آن منتهى مى گردد در این حالت زندگى ما از پوچى و بیهودگى خارج مى شود و مفهوم مى گیرد.
بنابراین باید گفت: «نخستین اثر ایمان به زندگى پس از مرگ و رستاخیز مفهوم دادن و هدف بخشیدن به زندگى دنیا و از بیهودگى درآوردن آن است».