خوددارى از دعوت کتبى و ارسال پیک مخصوص، نقض غرض محسوب مى شود و برخلاف حکمت است. خداوندى هم که ما را براى اطاعت وسعادت و بندگى و تهذیب اخلاق آفریده، باید مقدّماتش را فراهم کند. آمدن پیامبران و امامان : و نازل کردن کتاب هاى آسمانى مستند به قاعده لطف است.
هنگامى که گفته مى شود: «انّما بُعِثتُ لأُتَمِّمَ مَکارِمَ الاْخلاقِ»(1) خداوند باید واعظانى قرار دهد که ما را به سوى فضایل اخلاقى سوق داده و از رذایل اخلاقى دور کند. بنابراین، وجود این همه واعظ نباید سبب تعجّب وسؤال شود، که اینها همه به مقتضاى قاعده لطف است و لزوم آن در علم کلام به اثبات رسیده است.(2)
واعظ درون در کلام امیرالمؤمنین و امام باقر (علیهما السلام)
حضرت على (علیه السلام) در مورد اهمیّت فوق العاده واعظ درون فرمودند: «اَلا واِنَّه مَن لَم یَکُن لَهُ مِنْ نَفسِه واعِظ لَم یَکن لَهُ مِنَ اللهِ حافِظ؛ آگاه باشید! کسى که واعظ درونى نداشته باشد خداوند او را (در مقابل وسوسه هاى شیطان، وسوسه هاى نفس، مشاکل دنیا وآخرت) حفظ نمى کند».(3)