اخلاقى مشکل تر از زمان هاى گذشته شده است. به تعبیر برخى از شاعران: تقوا مثل این است که انسان بخواهد از زمین پر از خارى عبور کند. باید به گونه اى گام بردارد که خارها او را اذیت نکند.(1) این خارها در زمان ما بسیار زیاد شده است که مجالس آلوده ازجمله آن هاست. آلودگى محیط، شرکت در مجالس آلوده، رفاقت با انسان هاى ناباب و فاسد، رفتن در فضاهاى مجازى و مانند آن دشمنان تقوا هستند. خطر فضاى مجازى را باید جدّى گرفت؛ چراکه فضاى مجازى درواقع بلاى حقیقى است.
چه باید کرد؟
حفظ تقوا در چنین محیطى، با این رسانه ها، فیلم ها، کتاب ها و مجالس و دوستان آلوده و وسوسه هاى شیطان و نفس امّاره، کار بسیار مشکلى است. امّا چه باید کرد؟ آیا باید ناامید شد و گفت: «آب که از سر گذشت چه یک گز چه صد گز»(2) و باید منتظر آمدن امام زمان(عج) شد تا بیاید و همه چیز را اصلاح کند؟ یا باید بر یأس و ناامیدى غلبه نمود و براى تحصیل تقوا تلاش و کوشش کرد که در این صورت قطعاً خداوند کمک خواهد کرد؟