سکوت پر رمز و راز!
گرچه این خرابه ها در ظاهر ساکت اند وحرفى نمى زنند، ولى درحقیقت سخن مى گویند و با زبان بى زبانى حرف مى زنند. به قول خاقانى:
دندانه هر قصرى پندى دهدت نونو *** پند سر دندانه بشنو ز بن دندان(1)
عالم فرزانه، شیخ على ابیوردى(2)، شاعر خوش ذوق شیرازى، به تماشاى تخت جمشید رفته وبا استقبال از شعر خاقانى، به سبک وسیاق اشعار این شاعر توانا، اشعارى گفته که بسیار آموزنده است، توجّه بفرمایید:
در بارگه جمشید، دى فاخته اى خوش خوان *** با نغمه چه خوش مى گفت کاى طرفه کهن ایوان
بر تخت دُرر ریزت، در پایه دهلیزت *** کو جم که دهد فرمان، کو درگه وکو دربان
جمشید که بر خورشید، برسود کلاه زر *** آن تارک وآن افسر با خاک شده یکسان