صفحه ٩٩

مسلمانان به بعضى از این گونه افراد برخورد کرد و خطاب به آنها فرمود:
«کَاَنَّ المَوْتَ فیها عَلى غَیْرِنا کُتِبَ، وَ کَاَنَّ الْحَقَّ فیها عَلى غَیْرِنا وَجَبَ، وَکَاَنَّ الَّذى نَرى مِن الامواتِ سَفْرٌ عَمّا قَلیلٍ اِلَینا راجِعُونَ! نُبَوِّئُهُمْ اَجداثَهُمْ، وَ نَأکُلُ تُراثَهُمْ، کَاَنّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ! ثُمَّ قَدْ نَسینا کُلَّ واعِظِ وَ واعِظَةٍ، وَ رُمینا بِکُلُّ فادِحٍ وَ جائِحَةٍ!؛ گویا مرگ در این دنیا بر غیر ما نوشته شده و حق بر غیر ما واجب گشته وگویا این مردگانى که مى بینیم مسافرانى هستند که به زودى به سوى ما بازمى گردند. آنها را در قبرشان مى گذاریم و میراث آنها را مى خوریم، گویا پس از آنها جاودانه خواهیم ماند. ما هر واعظ و اندرزدهنده اى را فراموش کرده ایم و هدف مصائب سنگین و آفاتى که هر اصل وفرع را نابود مى کند قرار گرفته ایم».(1)
برخى از صحنه هاى عبرت آموز را مکرّر مى بینیم، امّا عبرت نمى گیریم. از خداوند مى خواهیم که توفیق عبرت از این واعظ را عنایت فرماید!

چگونه غصّه ها را از بین ببریم؟
به ما گفته اند: اگر غم و غصّه هایتان زیاد شد سرى به قبرستان