پستان مادر براى فرزند شیرخوار، هم غذاست هم دارو و هم نوشیدنى. اگر در اختیارش قرار گیرد گویا تمام دنیا را به او داده اند و اگر گرفته شود گویى همه دنیا را از او گرفته اند. بنابراین، شیر مادر همه چیز نوزاد و تمام دنیاى اوست. مرگ و شهادت براى على بن ابى طالب (علیه السلام) از تمام دنیا مأنوس تر است.
در آیات 60 و61 سوره واقعه در مورد مرگ چنین آمده است:
(نَحْنُ قَدَّرْنَا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ وَ مَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ * عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثَالَکُمْ وَنُنْشِئَکُمْ فِى مَا لاَ تَعْلَمُونَ)؛ «ما در میان شما مرگ را مقدّر ساختیم؛ و هرگز کسى بر ما پیشى نمى گیرد. تا شما را به صورت دیگرى تبدیل کرده و در جهانى که نمى دانید آفرینشى (تازه) بخشیم!».
بنابراین، از نظر قرآن مجید نیز مرگ یک تغییر شکل وورود به دنیاى جدیدى است.
نعمت مرگ!
در عصر یکى از پیامبران پیشین، مردم از خدا خواستند که کسى از آنها نمیرد. این خواسته به اجابت رسید و جمعیّت آن ها روزبه روز بیشتر و بیشتر شد تا اینکه در هر خانه اى نبیره ها و نتیجه ها و نوه ها و پدرها و پدربزرگ ها و اجداد همه با هم زندگى مى کردند و بسیارى از مردم، تنها وقت رسیدگى به اجداد و فرزندان خود را داشتند و به کارهاى دیگر نمى رسیدند و زندگى شان فلج