امام باقر (علیه السلام) در مورد جایگاه والاى واعظ درون چنین فرمودند: «مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللهُ لَهُ مِنْ نَفسِه واعِظاً، فَاِنَّ مَواعِظَ النّاسِ لَنْ تُغنى عَنْهُ شَیئاً؛ کسى که خداوند متعال واعظى از درون برایش قرار نداده باشد، موعظه ها و اندرزهاى مردم فایده اى برایش ندارد».(1)
یعنى واعظ اصلى واعظ درون است، اگر نباشد، آیات قرآن، سخنان پیامبر (صلی الله علیه و آله) و امامان معصوم (علیهم السلام) و درس هاى عبرت تاریخ گذشتگان و مرگ عزیزان، اثرى در او نخواهد گذاشت. بنابراین، اگر طالب اثربخشى بقیّه مواعظ هستید و حفاظت الهى را مى خواهید، به تقویت واعظ درون خود بپردازید.
واعظ هفتم در کلام معصومین (علیهم السلام)
این که همه عالم هستى واعظ انسان است در روایات مختلفى منعکس شده، که به سه نمونه آن قناعت مى کنیم:
1. حضرت على (علیه السلام) در روایتى فرمودند: «اِنَّ فى کُلِّ شَىءٍ مَوعِظَةً وَ عِبرَةً لِذَوى اللُّبِّ وَ الاعتِبارِ؛ در هر چیزى براى انسان هاى عاقل و فهمیده موعظه و عبرت است».(2)
2. در حدیث دیگرى از آن حضرت مى خوانیم: «لِلکِیِّسِ فى کُلِّ