انسان هایى استثنایى و صاحب اختیار در مسائل شرعى واوامر ونواهى دانسته و مظهر ذات پاک پروردگار مى شمارند ومعتقدند که بدون وساطت آن ها به خدا نمى رسند، از آن خط مستقیم دور شده اند.
افرادى که در وادى وحدت وجود (به معناى وحدت موجود) گرفتار شده و همه موجودات عالم را عین ذات خداوند دانسته و بدین گونه به شرک وسیع و دامنه دارى آلوده شده اند، مسیر قرآن و حدیث و تحلیل هاى عقلى صحیح را ترک کرده اند.
فاصله گرفتن از این مسیر، نه تنها انسان را به فضایل اخلاقى آراسته نمى کند، بلکه نتیجه عکس مى دهد و او را به وادى رذایل اخلاقى، همچون خودبزرگ بینى و انانیت و شرک مى کشاند.
بنابراین، روشى که استاد اخلاق در مباحث اخلاقى انتخاب مى کند، بسیار مهم است.
* * *