صفحه ٦٨

«وَالْمُحَدِّثُ الَّذى لا یَکْذِبُ؛ و سخنگویى است که هرگز دروغ نمى گوید».
آنچه قرآن مى گوید حقیقت است و سرنوشت ساز، و انسان را به سعادت جاویدان در دنیا و آخرت مى رساند، در نتیجه این واعظ نه اهل خیانت است، نه گمراه مى کند و نه دروغ مى گوید.
«وَ ما جالَسَ هذا القرآنَ اَحدٌ اِلّا قامَ عَنْهُ بِزیادَةٍ اَوْ نُقْصانٍ زیادَةٍ فى هُدى، اَوْ نُقْصانٍ مِنْ عَمى؛ هر کس با قرآن هم نشین شود، یا درجه ایمان و هدایت و تقوایش بالاتر مى رود، یا مقدارى از رذایل اخلاقى اش کاسته مى شود».
اگر با تلاوت و تدبّر در آیات قرآن مجید ایمان و تقوا و توکّل و صبر و اخلاص و رضا و تسلیم و دیگر صفات شایسته در ما تقویت شد و از رذایل اخلاقى مان کاسته گردید، معلوم مى شود قرآن در ما اثر کرده است. این ملاک خوبى براى بررسى تأثیر قرآن در وجود ماست. آیا آیات توحید و معاد و بهشت و نعمت هاى الهى بر ایمانمان مى افزاید؟ آیا آیات نهى از منکر وعذاب جهنّم و مجازات هاى الهى چیزى از صفات ناشایست ما کسر مى کند؟
امام على (علیه السلام) در ادامه فرمودند: «وَاعْلَمُوا اَنَّهُ لَیْسَ عَلى اَحَدٍ بَعْدَ القُرآنَ مِن فاقَةٍ، وَ لا لأَحدٍ قَبْلَ الْقُرآنَ مِنْ غِنى؛ آگاه باشید! هیچ کس با