آن قدر پشتوانه اعتقادى آن حضرت قوى است که فرمود: «لَو کُشِفَ الغِطاءُ ما ازدَدْتُ یَقینَاً؛ اگر پرده ها کنار برود، چیزى بر یقین من اضافه نمى شود!».(1)
هنگامى که از آن حضرت پرسیدند: «آیا این خدایى را که مى پرستى و دربرابرش سر تعظیم فرود مى آورى دیده اى؟» مى فرماید: «آرى دیده ام، مگر مى شود خدایى را که ندیده ام عبادت کنم!» سپس در توضیح کلامش مى فرماید: «البتّه آن ذات مقدس را با چشم دل دیده ام، نه با چشم سر».(2)
خلاصه این که اخلاق با پشتوانه ایمان فرو نمى ریزد، امّا رجال سیاسى دنیاى امروز که پشتوانه ایمان ندارند و با آن بیگانه اند، به راحتى فریب مى خورند و مى لغزند. رئیس جمهور یک کشور بزرگ، فریفته یک زن زیبا مى شود و با زیرپا گذاشتن اصول اخلاقى همه چیزش را از دست مى دهد. ممکن است یک اتومبیل لوکس، صداقت و تعهّدات و اخلاق یک چهره سیاسى بى ایمان را به راحتى لکّه دار کند.
بنابراین، تا زمانى که اخلاق، متّکى به علم کلام (عقاید) و ایمان به مبدأ و معاد نباشد، اخلاق نمى شود.
طرحی نو در مسائل اخلاقی ج1
رابطه علم اخلاق با سایر علوم اسلامى