معارف بوک

على عليه السلام نوشتند: اما بعد؛ من از نامه تو آگاه شدم و جواب آن را به مدد و بركت خدا و بركت پيامبرمان محمّدصلى الله عليه و آله وسلم مى دهم:
1- اما آن چيزى كه خداى تعالى آن را نيافريده، قرآن است چون آن كلام خدا و صفت اوست و همين طور كتاب هاى نازل شده و خداى سبحان قديم است و همچنان صفت هاى او.
2- اما چيزى كه خدا نمى داند، قول شماست كه براى او فرزند و همسر و شريك قرار داديد، در حالى كه او «لَمْ يَلِد و لم يولد» است.
3- اما چيزى كه پيش خدا نيست، ظلم و ستم است.
4 تا 7- اما آنچه تمامش دهان است، آتش است. آنچه تمامش پا است، آب است. آنچه تمامش چشم است، خورشيد است و آنچه تمامش بال است، باد است.
8- اما آن كس كه فاميلى برايش نيست، حضرت آدم عليه السلام است.
9- اما آن كه شكمى آن را حمل نكرد، چهار چيز است؛ آدم- حواء- قوچ ابراهيم عليه السلام و عصاى موسى عليه السلام.
10- اما آن كه بدون روح نفس مى كشد، صبح است و لذا خداوند فرمود: «وَالصُّبْحِ اذا تَنَفَّس».
11- اما ناقوس مى گويد: «طقّاً طَقّاً، حَقّاً حَقّاً، مَهلًا مَهلًا، عدلًا عَدلًا، صِدقاً صِدقاً، انَّ الدّنيا قَدْ غَرَّتْنا وَاسْتَهْوَتَنا، تَمْضِى الدّنْيا قَرْناً قَرْناً، ما مِنْ يَوْمٍ يَمْضِى عَنّا الّا اوْهى مِنّارِكْنا، انَ الموتَ قَدْ اخْبرنا، انّا نرحل فاستوطَنّا» يعنى؛ حق است، حق است، فرصتى، فرصتى، عدل است، عدل است، صدق است، صدق است، قرن مى گذرد، هيچ روزى از ما نمى گذرد جز اين كه ركنى از ما را سست و خراب مى كند، به راستى مرگ ما را خبر داده كه ما خواهيم رفت، پس ما سراى فانى را وطن قرار داديم.
12- اما حركت كننده اى كه يك بار حركت كرد، طور سينا بود هنگامى كه بنى اسرائيل عصيان نمودند و بين آن كوه و ارض مقدس چند شبانه روز فاصله بود، پس خداوند قطعه اى از آن را كَند و براى آن دو بال از نور قرار داد، پس آن كوه را روى سر آن ها نگهداشت، و اين است قول خداى تعالى «وَإِذ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّة وَظَنُّواْ أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُواْ مَا آتَيْنَاكُم .......» و زمانى كه ما بلند كرديم كوه را بالاى سر آن ها، مثل سايبانى بود و پنداشتند كه آن كوه بر آن ها فرود مى آيد، و چون توبه كردند كوه به جاى خود برگشت.