برايتان از اصالت افتاد، «وَ نجَوْتُمْ مِنَ الضَّيْقِ بِالسِّعَةِ»؛ از سختى هايى كه لازمه يك زندگى دينى است، به رفاه و راحتى سقوط نموديد.
پشت پا زدن به زحمات ديروز
حالا مى خواهند اساسى ترين حرف خود را با مجاهدان ديروز كه امروز گرفتار سستى شده اند، بزنند، مى فرمايند:
312- «فَمَجَجْتُمْ ما وَعَيْتُمْ»؛ يعنى شما با اين شيوه اى كه پيشه كرديد، آنچه را كه براى خود به دست آورده بوديد چون آب دهان بيرون انداختيد، شما با اين سستى ها ديگر چه افتخارى براى خود باقى گذارديد، چه افتخارى برايتان خواهد ماند كه در صحنه امتحان امروز، با پشت كردن به اسلام و ولايت نتوانستيد آن را حفظ كنيد، گذشته شما ديگر به چه كار شما مى آيد.
313- «وَ دَسَعْتُمُ الَّذي تَسَوَّغْتُمْ»
314- «فَان تَكْفُرُوا انْتُمْ وَ مَنْ فِي الْارْضِ جَميعاً فَإِنَّ اللهَ لَغَنِيٌّ حَميدٌ»؛ آنچه فرو برده بوديد، بيرون ريختيد و مسير كفر پيشه كرديد در حالى كه اگر شما و همه اهل زمين كافر شويد خودتان ضرر مى كنيد، كه خدا غنى و حميد است. درست است كه براى اسلام زحمت كشيديد، ولى اكنون در حالى كه توان دفاع از اسلام و ولايت را داريد، دست از دفاع برداشته ايد، و لذا آن زحمات ديروزتان نيز بى ارزش شد، مثل كسى كه غذاى مقوّى را خورده باشد، ولى قبل از اين كه هضم بدنش شود آن را استفراغ كند.