لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ» «1»
يعنى؛ اگر مردم شهرها ايمان مى آوردند و متّقى مى شدند، هر آينه بركات آسمان ها و زمين را براى آن ها مى گشاديم، ولكن آيات الهى را تكذيب كردند و در نتيجه خداوند آن ها را به جهت اعمالشان به سختى و عذاب دنيايى و آخرتى گرفتار كرد. اگر حضرت على عليه السلام بر مسند حكومت جامعه قرار مى گرفت، چنين نقشى را كه آيه از آن خبر مى دهد، در ايجاد بركات زمينى و آسمانى در جامعه ايجاد مى كرد. و حضرت زهرا عليهاالسلام متوجّه همين قاعده قرآنى است، چون نظام حكومتى امام معصوم، متذكر ايمان و تقوى است و در چنين شرايطى بركات آسمان ها و زمين بر جامعه سرازير مى شود و همه، هم از طبيعت، بيشترين بهره را مى گيرند و هم از آسمان عالى ترين معنويات را مى يابند.
حضرت زهرا عليهاالسلام در ادامه؛ در رابطه با بركات حاكميت امام معصوم مى فرمايند: «وَ نَصَحَ لَهُمْ سِرًّا وَ إِعْلاناً»؛ يعنى اگر على عليه السلام حاكم بود، خير و نيكى را در نهان و آشكار براى آن ها دوست مى داشت.
حاكمان عموماً به فكر خودشان اند و اگر هم مدعى دلسوزى براى مردم اند، چون مى خواهند رأى آن ها را غارت كنند، نه اين كه نسبت به آن ادعا صادق باشند، ولى مؤمنين واقعى كه در رأس آن ها پيامبر خدا صلى الله عليه و آله وسلم و ائمه معصومين عليهم السلام هستند، دوستدار مردم اند و غم مردم را مى خورند، چون اين كار جزئى از ايمان است و هر كس ايمانش بيشتر است، غم خلق خدا را بيشتر دارد، چراكه دل آن ها محلّ تجلّى محبت خدا به مردم است