معارف بوک

 (1)- ابن ابى الحديد به نقل از كتاب «تاريخ بغداد» اثر احمدبن ابى طيفور نقل مى كند كه ابن عباس گفت: زمانى در آغاز خلافتِ عمر بر وى وارد شدم، او به خوردن خرما مشغول بود و مرا دعوت به خوردن كرد و من خرمايى برداشته و خوردم. از من پرسيد اى عبدالله؛ از كجا مى آيى؟ گفتم از مسجد. گفت: پسر عمت را چگونه ترك كردى؟ من گمان كردم مقصودش عبدالله بن جعفر است، اما او گفت كه مقصودش «عظيم اهل البيت» است. من گفتم: مشغول آبيارى نخل هاى بنى فلان بود و در همان حال قرآن مى خواند. پرسيد: آيا در سر او هنوز در باره خلافت، انديشه اى هست؟ گفتم: آرى. گفت: آيا بر اين باور است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم او را منصوب كرده است؟ گفتم: آرى؛ به علاوه من از پدرم (عباس) در اين باره پرسيدم، او نيز تأييد كرد. عمر گفت: آرى از رسول خداصلى الله عليه و آله وسلم در باره وى مطلبى بود كه حجت نتواند بود. آن حضرت هنگام بيمارى، سر آن داشت تا به اسم او تصريح كند، اما من به خاطر اسلام از اين كار ممانعت كردم، زيرا هيچ گاه قريش بر او اجتماع نمى كردند، و اگر بر سر كار مى آمد عرب از سراسر نقاط به مخالفت با او مى پرداخت. رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم از تصميم درونى من آگاه شد و از اين كار خوددارى كرد (نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 12، ص 21).
 (2)- براى يافتن نمونه به كتاب امام شناسى ج 7 صفحات 27 به بعد رجوع بفرماييد.