(6)
يا مَوْلاى بِذِكْرِكَ عاشَ قَلبى وَ بِمُناجاتِكَ بَرَّدْتُ اَلَمَ الْخَوْفِ عَنّى؛
اى مولاى من، تنها به «ياد» تو دلم «زنده» است و با مناجات تو، درد ترس (فراق) را در خود تسكين مى‌دهم.
برخى ويژگى هاى قلب
ياد خداوند و «ذكر الله» در آيات شريفه قرآن و كلمات ائمه اطهار(عليهم السلام) مورد توجّه و تاكيد خاص قرار گرفته است و به عنوان كيميايى كه به زندگى محدود و موقّت انسان ارزش بى نهايت مى‌بخشد و قلب انسان را براى دريافت حقايق روشن مى‌سازد، مطرح شده است.
از خصوصيات قلب پاك و سالم اين است كه مى‌تواند آيينه تمام نماى حقايق باشد؛ چنانچه دل آدمى به حالت فطرى و طبيعى خود باشد و در اثر گناه و توجّه شديد به دنيا زنگار نگرفته باشد حقايق را در خود منعكس مى‌كند، ولى اگر از حالت فطرى خود خارج شود ديگر نمى‌تواند حقايق را چنانكه بايد درك كند، جلادهنده چنين دلى «ذكر خدا»ست حضرت على(عليه السلام) مى‌فرمايد: