نمى كنيم و مى‌دانيم كه اگر آن كارها را انجام دهيم، آن حضرت خوشحال مى‌شوند و عنايت بيشترى به ما مى‌نمايند، ولى چون با هواى نفس ما سازگار نيست به آن توجهى نداريم.
هيچ يك از ما شك نداريم كه پيامبر اكرم و ائمه عليهم السلام براى حفظ دين و احكام خدا آمده‌اند؛ تمام سعى و تلاش آنان در دعوت به بندگى خدا و نزديك ساختن مردم به خداست. همچنين هيچ يك شك نداريم كه آنچه موجب حفظ دين واحكام الهى مى‌شود، مورد رضايت امام زمان(عليه السلام) نيز مى‌باشد و آنچه موجب دورى مردم از دين خدا، تحريف دين، اعتقادات اسلامى و احكام خدا مى‌شود، مورد رنجش و غضب ايشان است. آيا در اين حقايق شك داريم؟ آيا شك داريم كه آنچه باعث متروك ماندن سنّت هاى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و يا تأويل آيات الهى مى‌گردد، آن حضرت را نگران مى‌سازد؟ آيا شك داريم كه كسانى كه زمينه تضعيف دين و ايمان مردم را فراهم مى‌آورند، مبغوض آن حضرت هستند؟ آيا نمى‌دانيم كه اگر بگوييم فلان حكم بايد عوض شود، به درد امروز نمى‌خورد، مربوط به زمان خاصى بوده است، ... و بدين صورت، ايمان مردم را نسبت به ثابت بودن احكام الهى تضعيف كنيم گناه است؟
وظيفه ما در عصر غيبت
اگر بخواهيم اين فراز از دعاى افتتاح را صادقانه اظهار كنيم و از فقدان پيامبر و غيبت امام زمان عليهماالسلام اظهار نگرانى نماييم، بايد در حفظ دين، از هر آنچه مى‌توانيم، دريغ نورزيم. حالِ ما بايد به گونه اى باشد كه