مؤمن نيز به قدرت لايزال الهى تكيه مىزند، لذا حوادث نمىتواند او را از پاى درآورد.
روايات مؤمن را به كوه تشبيه كردهاند و حتى قويتر از آن معرفى نمودهاند؛ چرا كه بر اثر طوفان، ذراتى از كوه جدا مىشود ولى تندباد حوادث نمىتواند ذره اى از ايمان مؤمن كم كند.
«المؤمن كالجبل الراسخ لايحرّكه العواصف»؛(130)
مؤمن مانند كوه استوار است، بادهاى حوادث او را نمىلرزاند.
چرا؟ چون دلش با جايى ارتباط دارد كه لرزش و دگرگونى و نابودى در آن راه ندارد. بنابراين «ياد» خدا علاوه بر رستگارى ابدى، موجب آرامش خاطر در دنيا (نعمت ارزشمندى كه قابل توصيف نيست) نيز مىشود.
توجه خاص خدا به اوليائش
خداوند در قرآن راجع به ذكر تعبير لطيفى دارد كه قابل تأمل است، مىفرمايد:
«فَاْذْكُروُنى اَذْكُرْكُمْ»؛(131) به ياد من باشيد، تا من نيز به ياد شما باشم!
اين تعبير با ديدگاههاى مختلف و با مراتب مختلف از معرفت قابل تحليل هاى گوناگون است. البته خدا در هيچ حال از هيچ كسى و هيچ چيزى غافل نيست؛
«وَما ربُّكَ بِغافِل عَما يَعْمَلوُنَ»(132)؛