چه عاملى مى‌تواند به انسان طمأنينه و آرامش خاطر بخشد؟ قرآن مى‌فرمايد: تنها ياد خدا مى‌تواند دلهاى مضطرب و پريشان را آرام نمايد؛
«اَلا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنّ الْقُلوُبُ»(129) ؛
آگاه باشيد! تنها با ياد خدا دلها آرامش مى‌يابد.
كسانى كه واقعاً به ياد خدا هستند و اين ياد در عمق جان آنها نفوذ و رسوخ كرده چنان آرام و مطمئن‌اند كه هيچ حادثه اى نمى‌تواند آنان را مضطرب و پريشان سازد. در زمان ما، امام خمينى از نمونه چنين كسان مى‌باشد. بزرگترين حوادث پيش مى‌آيد ـ حوادثى كه كوهها را متزلزل مى‌كند ـ ولى اين مرد الهى آرامش خود را از دست نمى‌دهد، گويى چيزى واقع نشده. اين چه دلى است؟ از كجا مايه مى‌گيرد؟ شرق و غرب با او سر ستيز دارند، ولى او محكم و استوار هدف خود را دنبال مى‌كند. اين آرامش و قدرت تنها در سايه توجّه به خدا پيدا مى‌شود. اگر ما بهره اى از اين آرامش نداريم يا كم داريم، بدين جهت است كه ياد خدا در دل ما ضعيف است. هر چه ياد و توجّه به خدا قويتر باشد آرامش دل بيشتر است.
به عنوان تشبيه خيلى ناقص، كشتى يا قايقى را در ساحل دريا تصور كنيد، اگر اين كشتى يا قايق در ساحل به چيز ثابت و محكمى متصل نباشد، امواج دريا آن را حركت داده جابجا مى‌كند و اگر امواج شديد شود آن را متلاطم و سرانجام غرق مى‌كند، ولى اگر در ساحل به جاى محكمى بسته شده باشد هر چه امواج شديد باشد آنرا متزلزل نمى‌كند، ممكن است اندك تكانى بخورد، ولى غرق نمى‌شود.
بر درگاه دوست
شرح فرازهايى از دعاى ابوحمزه ثمالى