(4)
اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لا يُهْتَكُ حِجابُهُ وَلا يُغْلَقُ بابُهُ وَ لا يُرَدُّ سائِلُهُ وَ لا يُخَيَّبُ امِلُهُ ؛
سپاس خداى را كه پرده اش دريده نمى‌گردد و در خانه اش بسته نمى‌شود و دست ردّ به سينه درخواست كننده اش نمى‌خورد و هر كه به او اميد بندد نوميد نمى‌گردد.
اميد و اتكاى به خدا
از مطالبى كه در دعاى افتتاح بدان توجه داده شده اين است كه خداوند هيچ گاه بنده اش را از خود طرد نمى‌كند و درِ رحمت خود بر او نمى‌بندد و او را نوميد نمى‌سازد. البته اين به شرطى است كه بنده بسوى خدا برود و اميد و توكلش به خدا باشد وگرنه نمى‌توان به خدا نيرنگ زد.
ممكن است ما براى اغراض شخصى كارى را براى ديگرى انجام دهيم و بر او منّت بگذاريم كه «بخاطرتو اين كار را كردم»، ولى با خداوندى كه از نيّات و كردار ما آگاه است نمى‌توان چينن كرد. عبارت «به اميد خدا»، كه ورد زبان ماست، شعار خوبى است، ولى در گفتار و كردار