و اين كه بتوانيم چشم خود را از همه ى عالم باز داريم و نظر به رخ زيباى پروردگارمان بيندازيم، به كمك روزه عملى است.
روزه و نجات از خيالات واهى
رسول خدا (ص) به اسامه مى فرمايند: «يَا أُسَامَةُ عَلَيْكَ بِالصَّوْمِ فَإِنَّهُ قُرْبَةٌ إِلَى اللَّه» «1» اى اسامه! از روزه غافل مباش كه آن نزديكى به خدا است و حضرت صادق (ع) مى فرمايند: «ثَلَاثَةٌ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ، التَّهَجُّدُ فِي اللَّيْلِ بِالصَّلَاةِ وَ لِقَاءُ الْإِخْوَانِ وَ الصَّوْم» «2» سه چيز است كه از مددهاى خاص خداوند است، نماز شب و ملاقات برادران ايمانى و روزه دارى. با توجه به اين دو روايت جاى آن روايت قدسى معلوم مى شود كه رسول خدا (ص) مى فرمايند: «قَالَ اللَّهُ تَعَالَى الصَّوْمُ لِي وَ أَنَا أُجْزَى بِهِ» «3» خدا فرمود: روزه از براى من است و من جزاى آن هستم. زيرا در روزه دارى هواى نفس به كنار مى رود و قلب انسان كه محل رجوعِ به حق است به صحنه مى آيد. حضرت صادق (ع) مى فرمايند: «فَالصَّوْمُ يُمِيتُ هوى النَّفْسِ وَ شَهْوَةَ الطَّبْعِ وَ فِيهِ حيات الْقَلْبِ» «4» روزه خواهش هاى نفس و لذّت هاى بدنى را مى ميراند و به وسيله ى آن حيات قلب ظهور مى كند. وقتى قلب زنده شد با خدا مأنوس مى شود و عملًا همان مى شود كه در حديث قدسى فرمود كه خداوند خودش را به روزه دار مى دهد. آيا چيزى بالاتر از اين مى توان