شرط رسيدن به روزه ى واقعى
1 شكم خالى؛ مقدمه ى صعود: نفس ناطقه وقتى گرفتار هضم غذاهايى كه در معده انبار شده نبود، آرام آرام متوجه عهدى مى شود كه فطرتاً با خداى خود داشته و روحيه ى يگانه شدن و انس با يگانه ى مطلق در او تقويت مى شود.
از اواسط ماه رمضان نفس بين دو عهد سرگردان مى شود يكى عهدى كه با خدا داشته و به جهت فاصله گرفتن از بدن، به ياد آن مى افتد و ديگر عهدى كه از طريق بدن و اميال آن، با نفس امّاره دارد و به ياد مى آورد قبل از ماه رمضان چقدر راحت ظهرها غذا مى خورد، در اين حالت چموش مى شود زيرا از يك طرف مى خواهد پروازكند و از طرف ديگر با خاك و زندگى خاكى مأنوس است. اينجاست كه بايد اولًا: كنترل بيشترى بر خود اعمال كنيد و نگذاريد روحيه ى معنوى شما با پرخورى و پرحرفى ضعيف شود. ثانياً: وقتى خيالات عجيب و غريب سراغتان آمد، سعى كنيد ياد خداوند و مسيرى را كه به رؤيت الهى ختم مى شود را به خود تذكر دهيد. اين كه شنيده ايد تهذيب هايى مثل چلّه نشينى خطرناك است، براى اين است كه وقتى نفس از بدن و خيالات و افكار روزمرّه آزاد شد و مدّتى در تنهايى و روزه دارى به سر برد و آماده ى پرواز شد و عزم عبور از زندگى زمينى در او به وجود آمد، عهد زندگى زمينى نيز سر بر مى آورد و نفس انسان چموش مى گردد. اگر بتوانيم در اين حالت نفس را جهت بدهيم توجه آن به عالم معنويت مى افتد و حالاتى را احساس مى كند كه به دنبال آن بود. ولى اگر مواظب نباشيم و حالت معنوى خود