ره لقمه چو بستى، زِ هرحيله بِرستى وگر حرص بنالد، بگيريم كرى ها
همچنان كه حضرت پيامبر (ص) مى فرمايند، گرسنگى و تشنگى قيامت يك اصل است كه بايد فكرى براى آن كرد، در حين روزه دارى موقعى كه انسان گرسنه و تشنه است بايد با ياد خدا متوجه گرسنگى و تشنگى قيامت شود و با تحمل اين گرسنگى و تشنگى روحيه اى در خود ايجاد كند كه آن گرسنگى و تشنگى- كه روحى است و نه جسمى- قابل تحمل گردد. اگر فكرى براى گرسنگى و تشنگى قيامت نكنيم، در آن روز بسيار به خود مى پيچيم، چون دل و جانمان گرسنه و تشنه است و تنها با ياد حق و با غذاهاى روحانى جاى خلأِ گرسنگى قيامتى پر مى شود. اگر در صحراى محشر ملكه ى ياد حق در قلب كسى نباشد از گرسنگى و تشنگى شيون مى زند. با ياد حق يك نوع سيرى نابِ معنوى به آدم مى دهند. رسول خدا (ص) متذكر مى شوند كه روزه را مقرر فرمودند تا دائماً بگوئيد: خدايا! من مى خواهم به كمك تشنگى و گرسنگى دنيايى، تشنگى و گرسنگى در قيامت را از من رفع كنى. چون همان طور كه عرض كردم در قيامت ميل به غذا هنوز مانده است، بدون آن كه غذا باشد و با روزه در دنيا اين ميل از حاكميت مى افتد و در سير «اليه راجعون» كه بايد به سوى خدا برگرديد از اين جهت در زحمت قرار نمى گيريد.
تلطيف روح
حضرت در ادامه مى فرمايند:
«وَ تَصَدَّقُوا عَلي فُقَرائِكُمْ وَ مَساكينِكُمْ، وَ وَقِّرُوا كِبارَكُمْ، وَارْحَمُوا صِغارَكُمْ، وَ صِلُوا ارْحامَكُمْ»
به فقراء و مساكين