صفحه ١٥٤

ماه رمضان و نفى اشتغالات ذهنى 
ماه مبارك رمضان، ماه عجيبى است. روحانيت ماه رمضان به لطف خدا ريشه ى اشتغالاتى را كه باعث غفلت از حضور حق مى شود، در ما از بين مى برد. در بقيه ماه هاى سال وقتى كه صبح از خواب بيدار مى شويم مى خواهيم ببينيم كه صبحانه چه بخوريم و وقتى صبحانه خورديم، در پى آن هستيم كه ظهر چه بخوريم و ناهار كه خورديم ذهن مان مشغول است كه شام چه بخوريم. امّا در ماه مبارك رمضان از ابتداى صبح زمينه را خداوند طورى فراهم نموده است كه به روزه توجّه داشته باشيم و فكر افطار هم نكنيم، چون دشت پرمعنويت روزه در پيش روى مؤمنين است و آنقدر جهت هاى معنوى غلبه دارد كه فكر افطار هم نخواهند بود و هنگام افطار هم چون گرسنه اند به فكر اين نيستند چه نوع غذايى براى افطار بخورند. اميرالمؤمنين (ع) مى فرمايند: آنقدر نفسم را گرسنه نگه داشته ام كه به يك تكه نانِ خشك جُوين راضى است. وقتى روزه مى گيريد، نفس شما به يك تكه نان راضى مى شود و در نتيجه ديگر انواع غذاها برايتان رخ نمى نمايانند تا ذهن مشغول آن ها شود.
در دشت روزه، داشتن اراده ى گرسنگى جهت امورِ معنوى، و روحيه ى انصراف از غذا، آنقدر انسان را مشغول مى كند كه ديگر به بقيه ى اشتغالات نمى پردازد و اين به جهت گرسنگى خاصى است كه در راه خدا اراده كرده است. به عنوان رعايت يك حكم واجب براى خدا، گرسنگى مى كشيد، پس ديگر به هيچ چيز فكر نمى كنيد و اين خود زمينه ى حضور قلب در محضر خدا را فراهم مى كند. خداوند در ماه رمضان و با دستور به