خدا را اسماء حسنايى است، پس خداوند آنچه دارد، يعنى انوار اسماء حسنايش را در اين ماه به قلب ميهمان متجلى مى كند تا فهم تقديرات الهى توسط قلم اعلا و پذيرش مشيت هاى خداوند از طريق لوح محفوظ، براى روزه داران ممكن گردد و از اين طريق معنى با خدا به سربردن در ديگر ماه ها را بشناسند زيرا در حديث قدسى فرمود: روزه از آن من است و «انَا اجْزَى بِهِ» «1» من خودم جزاى آن هستم. يعنى خودم را به او مى دهم. اين سيره ى اولياء الهى است كه هر آنچه در خانه دارند براى ميهمان مى آورند. حضرت على (ع) مى فرمايند: «أَفْضَلُ الْجُودِ بَذْلُ الْمَوْجُود» «2» بالاترين بخشش بذل آن چيزى است كه موجود است. اولياء الهى اين رسم را از خدا دارند و از خدا آموخته اند كه چگونه خداوند به ميهمان خود همه ى اسماء خود را مى دهد تا انسان در همه ى عالم و در همه ى مظاهر، اسماء خدا را بنگرد و با او مأنوس باشد.
روزه و نجات از قوه ى واهمه
قبلا عرض شد كه رسول خدا (ص) مى فرمايند: «وَ اذْكُرُوا بِجُوعِكُمْ وَ عَطَشِكُمْ فيهِ جُوعَ يَوْمِ الْقيَامَةِ وَ عَطَشَهُ» هنگام احساس گرسنگى و تشنگى در ماه رمضان به ياد گرسنگى و تشنگى روز قيامت باشيد، مى خواهند بفرمايند از گرسنگى و تشنگى دنيا دريچه اى باز كنيد به گرسنگى و تشنگى قيامت كه از جنس ديگرى است. گرسنگى و تشنگى