روايت توصيه مى كنند با گرسنگى و تشنگىِ ماه رمضان سعى كنيد وَهميه را ادب كنيد كه نشاط خود را به خوردن نداند، به آن تفهيم شود با چند ساعت غذا نخوردن هيچ كس نمى ميرد، و از اين طريق زيباترين جبهه هاى مقابله با فريب كارى هاى نفس امّاره را در جان خود بگشاييد.
قوه ى واهمه از آن فضول هايى است كه به كرّات در زندگى ما دخالت كرده و ما را از رجوع به واقعيات محروم نموده است. آنچه بايد در ماه رمضان به دست آورد فهم حيله هاى واهمه است. نياز به آب داشتن و تشنه بودن يك چيز است ولى هوسِ آب خوردن و كيف كردن چيز ديگرى است. آنچه بايد با روزه دارى ادب شود هوس آب خوردن و غذاخوردن است و اگر اين هوس كنترل نشود در قيامت به شدت ما را به زحمت مى اندازد، مثل معتادى كه مواد مخدّر در دست ندارد ولى اعتياد به آن مواد را در خود دارد.
به سوى لطافت روح
همچنان كه در جلسات قبل ملاحظه كرديد رسول خدا (ص) در خطبه ى شعبانيه دستورالعمل هايى مى دهند تا ماه رمضان بيشترين نتيجه را براى ما داشته باشد. بعضى از فرازهاى خطبه دستورالعمل هايى است كه روح را لطيف مى كند تا آمادگى بيشترى براى جذب انوار الهى داشته باشد، بعضى از دستورالعمل ها جهت كنترل خيال است و بعضى براى آزادشدن نفس از گناهان. آن جا كه مى فرمايند: «وَ تَصَدَّقُوا عَلَى فَقُرَائِكُمْ وَ مَسَاكِينِكُمْ وَ وَقِّرُوا كِبَارَكُمْ وَ ارْحَمُوا صِغَارَكُمْ وَ صِلُوا أَرْحَامَكُمْ» در اين