البته بركت ائمه هدى(عليهم السلام) منحصر به زمان حياتشان نبوده و نيست؛ بلكه بعد از وفات نيز همواره منشأ بركت بوده‌اند. نه تنها مشكلات دوستان و محبّان خود را، بلكه گاهى حتى به غير مسلمين هم نظر نموده و مشكلات آنان را برطرف مى‌كنند؛ كرامات زيادى كه از هر يك از معصومين(عليهم السلام) در طول تاريخ اسلام بروز كرده اگر گردآورى شود چندين كتاب قطور خواهد شد. و بالاخره مهمترين بركت ائمّه(عليهم السلام) كه همواره پايدار است، سخنان و سيره زندگى (سنّت) آنان است. اين احاديث نورانى و بابركت مايه حفظ و گسترش اسلام و سعادت انسان است. آنچه در سعادت آدمى نقش دارد، در قرآن و سنّت يافت مى‌شود. مگر غير از اين است كه ما براى دستيابى به كمال و سعادت (اخروى) آفريده شده ايم. بالاترين چيزى كه ما را در اين زمينه يارى مى‌كند، احاديث باقيمانده از ائمّه و رسول خدا(عليهم السلام) است. از اين رو اگر كسى به هدف اصلى خلقت توجه كند درمى يابد كه نعمت ائمّه(عليهم السلام) با هيچ نعمتى قابل مقايسه نيست و قدردانى از اين نعمت نيز بايد متناسب با خود نعمت باشد.
اما متأسفانه اكنون شرايط زمانى به گونه اى است كه كمتر كسى به اين مسأله توجه دارد. غالب جمعيت دنيا مسلمان نيستند. بسيارى از كسانى كه مسلمان‌اند به حيات امام زمان سلام الله عليه اعتقاد ندارند. تنها اقليت تشيع به حيات آن حضرت معتقد مى‌باشد، گرچه از اين اقليت، بسيارى نيز اسماً شيعه هستند، نه در عمل، از اين رو، اينان نيز كمتر به امام عصر(عليه السلام) توجه دارند و كمتر از آن حضرت ياد مى‌كنند. فقط تعداد قليلى از مسلمانان
بر درگاه دوست
شرح فرازهایى از دعاى افتتاح