خود مى شويم كه هيچ بهره اى از نسيم جانفزاى عالم غيب و معنويت نصيب ما نمى گردد.
شما به لطف الهى «ابْتِغَاءً لِوَجْهِ اللَّهِ» براى نظر به وجه الله وارد ماه رمضان شديد و اگر دقت بفرماييد خداوند هم به معنى واقعى از طريق محبت به ائمه (ع) ما را به وجه الله مى رساند. حضرت باقر (ع) در همين رابطه فرمودند: «نَحْنُ واللهِ وَجْهُه» «1» به خدا قسم مائيم وجه خداوند و خداوند در اين صورت جزاى روزه ى ما را به ما داده، همان طور كه خودش مى فرمايد: «الصَّوْمُ لِي وَ أَنَا أُجْزَى بِهِ» «2» روزه براى من است و خودم جزاى آن هستم. حال وقتى بخواهد خودش را به ما بدهد قلبى به ما عطا مى فرمايد كه بتوانيم در سيره ى اهل البيت (ع)، اسماء الهى را بنگريم. از طرف ديگر وقتى بخواهد خودش را به ما بدهد بايد كارى با ما بكند كه ما ديگر انانيتى نداشته باشيم و اين نهايت نجات يك انسان است كه ما و منىِ او را از او بگيرند و فقط خدا را در منظرش قرار دهند، انسان از اين طريق آشناى ساحت الهى مى شود و ميهمان عالم قدس مى گردد. مولوى قصه ى زيبايى را در اين مورد نقل مى كند كه:
آن يكى آمد درِ يارى بزد گفت يارش كيستى اى معتمد
گفت من، گفتش برو هنگام نيست بر چنين خوانى مقام خام نيست
خام را جز آتش هجر و فراق كِى پزد، كِى وا رهاند از نفاق
رفت آن مسكين و سالى در سفر در فراق دوست سوزيد از شرر