مُحَمَّدُ مَا أَبْغَضْتُ وِعَاءً قَطُّ كَبُغْضِي بَطْناً مَلْآنا» «1» اى محمّد! من هرگز ظرفى را مانند شكمِ پر دشمن نداشته ام.
4- از جمله نكات مهمى كه كتاب با خواننده ى خود در ميان مى گذارد اين نكته است كه وقتى در زندگىِ انسان رجوعِ به «جوع» شروع شد و بركات آن معلوم گشت، انسان به دنبال زيباترين و كامل ترين شكلِ جوع خواهد بود و لذا از خود مى پرسد مرز جواب به ميل هايش كجاست و چگونه بايد بر ميل ها حاكم شود و در اين مسير متوجه «صوم» مى شود كه شكل مديريت شده ى جوع در ذيل شريعت الهى است و وقتى خواست در پرتو صوم به بالاترين منازل معنويت برسد به «ماه رمضان» دل مى بندند كه حضرت سجاد (ع) مشخصه ى آن ماه را داشتن محرّمات فراوان مى دانند و مى فرمايند: «جَعَل لَهُ مِنَ الْحُرُماتِ الْمَوْفُورَةِ و الْفَضائِلِ الْمَشْهُورَةِ» خداوند براى آن ماه محرّمات فراوان و فضايل مورد توجهى قرار داد و بر اين مبنا مشتاقانِ صعود به عالم اعلا احترام خاصى براى ماه رمضان قائل اند.
5- معلوم است كه وقتى اميال نفس امّاره به ميان آمد، ما از ارتباط با عالم بيكرانه ى معنويت محروم مى شويم. حال اگر بفهميم چگونه نفس امّاره، منبعِ بزرگى از شعف و مهربانى و رحمت، يعنى ارتباط با خدا را از ما مى گيرد، متوجه مى شويم با جدّيت تمام بايد مسئله مان را با نفس امّاره