مرتبط باشيم و لذا بايد از انديشه هم روزه بگيرى و از آن بگذرى تا به ضيافت الله برسى، در ضيافت الله خداوند اراده كرده است خود را به ميهمان نشان دهد، روش ميزبانِ كريم آن است كه از آنچه دارد بهترين را براى ميهمان بياورد، آيا بهتر از خودِ خدا هست كه خداوند به ميهمان خود بدهد؟ فرمود: «روزه مال من است و خودم جزايش هستم» «1» وقتى او مى خواهد خودش را به ما بدهد ما بايد قلب خودمان را به محضر او بياوريم، حال آيا درست است در چنين محضرى به معلومات خود رجوع كنيم؟ ما همه كار كرديم كه خدا را داشته باشيم حالا در محضر او نظر خود را به كجا بيندازيم؟ از اين جهت بايد در ماه رمضان و در شب هاى قدر به امورى دل سپرد كه حق را در منظر جان ما قرار مى دهند، بايد در اين ماه طالب يار بود، گفت:
اگر كه يار ندارى، چرا طلب نكنى؟! وگر به يار رسيدى، چرا طرب نكنى؟!
همه ى زندگى ما آن است كه او را بيابيم و با او زندگى كنيم و اين با تقوا پيش مى آيد. گفت:
اول قدم آن است كه او را يابى آخر قدم آن است كه با او باشى
اين ماه، وقت شيدايى و به سربردن با يار است. اين كه مى بينيد ماه رمضان ماه دعا و ذكر و نماز و قرآن است، براى اين است كه انسان در اين ماه به مقصد خود رسيده است؛ قرآن مى خوانى چون در قرآن خدا با بنده اش حرف مى زند، نماز مى خوانيد چون در نماز بنده ى خدا با خدا سخن مى گويد و در دعا اوج ارتباط با پروردگار را به صحنه مى آوريد.