رسيده كه خداوند در موردش به رسولش مى گويد: اى پيامبر اگر بنده ى من از تو در باره ى من سؤال كند «فَإِنِّي قَرِيبٌ» من نزديكم، پيش اويم. از طريق روزه ى ماه مبارك رمضان بنده ى من كارى با خود كرده كه مى تواند بى واسطه مرا احساس كند. آن خدايى كه برايش روزه گرفتيد طورى در دل شما جلوه كرده كه به غير از او هيچ چيز ديگرى را نمى خواهيد. به جايى رسيده ايد كه از پيامبر سراغ خدا را مى گيريد و خدا هم بدون واسطه خود را در جان شما حاضر مى كند و مى فرمايد: «فَإِنِّي قَرِيبٌ». فرمود: «من نزد شما هستم» نه اين كه به پيامبر بگويد؛ «به آن ها بگو من نزد شما هستم»، تا رسول خدا (ص) در اين شرايط بين بندگان و خدا واسطه باشد. پاى قربِ بدون واسطه و لقاء الهى به ميان آمده، همان لقائى كه حضرت صادق (ع) بدان متذكر مى شوند و مى فرمايند: «لِلصَّائِمِ فَرْحَتَانِ فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطَارِهِ وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلّ» «1» براى روزه دار دو نشاط هست يكى هنگام افطارش و ديگرى هنگام ملاقات خدا. روزه دار در هنگام افطار به مقام كنترل اميال خود موفق شده و لذا جاى خوشحالى دارد و از اين مهم تر مسير لقاء الهى را براى خود گشوده است. حضرت اميرالمؤمنين (ع) هنگام اصابت ضربت شمشير به فرق مباركشان فرمودند: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَه» يعنى شصت سال با اين نفس امّاره ام جنگيدم و حالا در همان مسير شهيد شدم، مثل اين كه شما يك اسب چموش را با زحمت زياد رام كنيد و به جايگاهى كه مى خواهيد برسانيد. حضرت در جمله ى «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَه» دارند خبر مى دهند كه اى آدمها بعد از شصت سال