بسم الله الرحمن الرحيم
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» «1» مستحضريد به اندازه اى كه به مبادى عقلىِ دستورات عبادى نزديك شويم به همان اندازه زمينه ى قلبى شدن آن ها راحت تر فراهم مى شود و اعمال ما در حد قالب نمى ماند و امكان ارتباط با صورت هاى ملكوتى اعمال بهتر پيش مى آيد. تعقل در عبادات به ما نشان مى دهد افق اين عبادت در كجا است. در چنين شرايطى است كه قلب راه مى افتد تا خود را به آن افق برساند. در اين رابطه از طرف اولياء دين تأكيد مى شود تا آنجا كه ممكن است جان خود را با عقل به حقيقتِ عبادات نزديك كنيم. پيامبر خدا (ص) در توصيه اى كه به اميرالمؤمنين (ع) دارند مى فرمايند: «يَا عَلِىّ إِذَا تَقَرَّبَ الْعِبَادُ إِلَى خَالِقِهِمْ بِالْبِرِّ فَتَقَرَّبْ إِلَيْهِ بِالْعَقْلِ تَسْبِقْهُمْ» «2» اى على! آن گاه كه بندگان، جهت قرب به خالق شان به نيكى ها متوسل مى شوند تو با عقل به سوى خالقت نزديكى بجوى تا از آن ها سبقت گيرى. بايد اين توصيه اصلِ كلى در كارهاى عبادى ما باشد تا همواره