بنده اى مى‌خواهد با خدا انس بگيرد و خواسته هايش را مطرح كند، اميد اجابت هم دارد! چنين توقعى كه انسان از خدا دارد با رفتار و گناهان او سازگار نيست، جا دارد كه خدا چنين بنده اى را از خود براند و به دليل معصيتهايش او را فراموش كند؛ اما نه تنها خدا بنده اش را از درگاه خود طرد نمى‌كند و دست رد به سينه اش نمى‌زند، بلكه از او دعوت مى‌كند كه به نزد او برود. در حديث قدسى وارد شده است:
«لَو عَلِمَ المُدْبِرُونَ عَنّي كَيْفَ اِشْتياقي بِهِمْ لَماتُوا شَوْقاً» ؛
اگر بندگان گنهكار من بدانند كه چقدر مشتاق توبه و بازگشت آنان هستم، از شدت شوق مى‌ميرند.
آرى، اگر انسان درست دقت كند، در مى‌يابد كه اين بزرگترين لطف خداست كه به بنده گنهكار خود اجازه مى‌دهد تا از او درخواست كند و خواسته هاى او را نيز اجابت مى‌كند.
بر درگاه دوست
شرح فرازهایى از دعاى افتتاح