حتى ذكرهايى كه حضرت در هنگام برخاستن يا نشستن مى‌فرموده نقل شده است. هرگاه لباس جديد مى‌پوشيد ذكر خاص مى‌فرمود. هنگام خوابيدن ذكر مخصوصى و در بعضى مواقع آية الكرسى را مى‌خواند و چون از خواب بلند مى‌شد ابتدا به سجده مى‌افتاد و خدا را ستايش مى‌فرمود؛ امام باقر(عليه السلام) فرمود:
«ما اِسْتَيْقَظَ رَسوُلُ اللهِ مِنْ نَوْم اِلاّ خَرَّ للهِ ساجِداً»(137)؛
هيچ گاه رسول خدا از خواب بيدار نشد مگر اينكه براى خدا سجده كرد.
بعد از بيدار شدن مى‌فرمود: اَلْحَمْدُللهِ الْذى اَحْيانى بَعْدَ مَوْتى و... و ذكرهاى زياد ديگرى كه از ائمه هدى نقل شده همه بيانگر اين است كه مؤمن بايد همواره در ذكر خدا باشد در هر حالى و انجام هر عملى را به ذكر خدا آغاز نمايد.
خداوند به موسى بن عمران(عليه السلام) فرمود: يا موسى، در هيچ حالى مرا فراموش مكن و از ياد من غافل مشو. موسى(عليه السلام) عرض كرد: خدايا، در برخى حالات شرم دارم كه متوجّه حضور تو باشم. خطاب شد:
«اِنَّ ذِكْرِى حَسَنٌ عَلى كُلِ حال»(138)؛
حتى در آن حالات هم ياد من نيكوست.
از نظر قرآن نيز هيچ چيز نبايد مانع از توجه مؤمن به خدا باشد. در اوصاف مؤمنان صادق مى‌فرمايد:
رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَلا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللهِ وَاِقامِ الصَّلوةِ»؛(139)
بر درگاه دوست
شرح فرازهايى از دعاى ابوحمزه ثمالى