انسان از نافرمانى خدا و سرپيچى از دستورات او مى‌شود. چه كنيم كه چنين محبتى نسبت به خدا در دل ما پديد آيد تا اگر بلا و گرفتارى به ما روى آورد از او دور نشويم؟ چه كنيم كه به گونه اى به خدا اميدوار باشيم كه حتى وقتى ما را به سوى دوزخ مى‌كشند باز هم اميد به رحمت او در دل ما باشد؟
اين حالات را در آن دنيا نمى‌توان كسب نمود؛ جاى كسب چنين حالات و صفاتى در اين دنياست، اين حالات در آنجا تجلّى مى‌يابد.
راه به دست آوردن محبت خدا و اميدوار شدن به او چيست؟ در همين فقراتى كه از دعاى «ابوحمزه» ذكر شد، امام سجاد(عليه السلام) مى‌فرمايد كه اگر محبت تو از دل من بيرون نمى‌رود به اين دليل است كه نعمتهاى تو را در حق خودم فراموش نمى‌كنم، پرده پوشى هاى تو را در مورد گناهانم از ياد نمى‌برم. از اين جملات استفاده مى‌شود كه اگر انسان بخواهد محبت خدا در دلش پايدار گردد، بايد پيوسته به ياد خدا و نعمتهاى فراوان او باشد.
رسول گرامى اسلام نيز فرمود:
«اَحِبُّوا اللّهَ لِما يَغْذُوكُمْ بِهِ مِنْ نِعَمِهِ» ؛(120)
خدا را دوست بداريد كه او از نعمتهايش شما را غذا مى‌دهد.
در حديث قدسى، آمده است كه خداى متعال به موسى بن عمران(عليه السلام) ، خطاب فرمود: «اى موسى، مرا پيش مردم محبوب كن» (كارى كن كه مردم مرا دوست بدارند.) حضرت موسى(عليه السلام) عرض كرد: چه كنم؟ خطاب شد: «نعمتهاى مرا به ياد آنها بياور...»(121)
بر درگاه دوست
شرح فرازهايى از دعاى ابوحمزه ثمالى