اندازه جامعه از بركات واقعى كه خداوند از طريق زنان به جامعه مى دهد، محروم مى شود. هرگز هنر نيست كه زنان مانند يك مرد از صبح تا بعد از ظهر در بيرون خانه كار كنند و بعد هم انتظار داشته باشيم كه بتوانند همسر خوبى براى ما و مادر مفيدى براى فرزندانمان باشند. اين يك نوع رندى است و رندها هميشه ته چاه اند. پس رندى نكنيد و شرايط اضطراب و ناامنى روحى و جسمى را براى زنانتان فراهم ننماييد كه از بركات بزرگى محروم مى شويد. جامعه محل كشاكش مردان است با همان روحيه ى مردى و تلاش براى سود دنيايى بيشتر، و خانه محل آرامش و خدمت و ايثار است، چگونه مى توان خانه را از كشاكش جامعه حفظ كرد به جز به كاربردن توصيه هايى كه مولى الموحدين (عليه السلام) مطرح مى فرمايند؟ گاهى زنان را آنچنان گرفتار مسائل اقتصادى كرده ايم كه اگر تخم مرغ گران شد قلب آن ها به طپش در مى آيد. با وارد كردن زنان در امور اضطراب زا فقط زنان ضرر نمى كنند بلكه بيش از آن مردان ضرر مى كنند، چون ديگر با گُل پژمرده اى روبه رو مى شوند كه سخت به شادابى آن نياز دارند. آقا و خانم هر دو از اداره مى آيند حالا آقا نشسته مى گويد خانم ناهار چى داريم، از اين خانم همان انتظارى را دارد كه بايد از خانمى داشت كه صبح تا حالا در خانه بود. آيا با اين برخوردها زنان را بايد گُل حساب كرد يا انسانى آهنين؟ آيا از انسان هاى آهنين انتظار لطافت و عواطف بايد داشت؟ آيا با گُل به سربردن هر چند با درآمد كمتر، با صفاتر است يا با آهن به سربردن با انبوهى از ثروت؟!