ماهيت خانواده، ايجاد كردن فضايى براى سكنى گزيدن است، اگر توانستيم سكنى بگزينيم مى توانيم ريشه بدوانيم و رشد كنيم و سر به آسمان برآوريم.
پيوند قدسى دو همسر، موجب ظهور درخت نستوهى مى شود كه شاخه هاى آن سقف آسمان را پر مى كند و سايه هايش محل زندگى كردن سايرين مى گردد.
انسان ها چون سكنى گزيدند، قادر به گوش دادن مى شوند و در اين حال سينه پرتجربه پيرانِ خانه، براى كوچك ترها، كلاس درسِ پر از حكمت و بصيرت خواهد شد و هركدام از اعضاء، محصول تجربه هاى طولانى و تمرين بى پايان زندگى براى ديگران مى شوند.
نزديكى هاى حقيقى
حذف فاصله ها به وسيله ماشين، هرگز موجب نزديكى نشد. نزديكى را بايد در سكنى گزيدن يافت كه جايگاه آن خانواده است و اگر خانواده خراب شود، ديگر هيچ نزديكى و انسى در جهان تحقق نمى يابد.
آيا از خود پرسيده ايم چرا به يك كوزه سفالين بيشتر احساس نزديكى مى كنيم تا به يك بلوك سيمانى؟ در حالى كه فاصله مكانى هر دو با ما يكسان باشد. قصه نزديكى ما به كوزه سفالين به جهت آرامشى است كه در كنار آن داريم.
آيا وقتى در نيم مترى لاشه اى پر از عفونت ايستاده ايم، همان قدر به آن نزديكيم كه وقتى در نيم مترى باغچه اى از گل ايستاده ايم؟ جز آن است