بزرگ ترين محبت و خدمت را هميشه پيامبران و امامان معصوم (عليه السلام) به بشريت كرده اند و از جمله خدمت هاى آن ها روشن كردن جايگاه زنان است، تا از اين طريق نه تنها جامعه آسيب نبيند، خودِ زنان نيز بهترين نتيجه را از زندگى خود بگيرند. آنچنان براى زنان نقشى حساس قائل اند كه رسول خدا (صلى اللّه عليه وآله) مى فرمايند:
«الرَّحِمُ شِجْنَةٌ مِنَ الرَّحْمن فَمَنْ وَصَلَها وَصَلهُ اللَّه وَ مَنْ قَطَعَها قَطَعَهُ اللَّه» «1» رَحِم رشته اى از طرف خداوند است، هر كه آن را پيوند دهد خدا او را پيوند دهد و هركه آن را ببرد خدا از او ببرد.
مسلم است منظور از اين نوع محبت به زنان صِرف انگيزه هاى شهوانى نيست بلكه نظر به روح پاكى است كه هويت او در انس و محبت و لطافت و دلسوزى است، و اميرالمؤمنين (عليه السلام) از اين زاويه مى فرمايند بايد شرايط حريم و هويت زن را حفظ كرد.
زنان و روحيه ى عرفانى
محى الدين بن عربى مى گويد: زنان جهت فهم و سير عرفانى آمادگى بيشترى دارند. اگر راه را بشناسند خيلى زودتر از مردها مقامات عرفانى را طى مى كنند. همين جا به خواهرانى كه وظيفه مادرى به عهده شان نيست عرض مى كنم سعى كنيد استعداد عرفانى خود را به شدت رشد دهيد، شرايط خود را فرصت مغتنمى بدانيد كه خداوند در اختيار شما گذارده است. محى الدين مى گويد: يكى از استادهاى سلوكى من يك زن هشتاد و چند ساله ايى بود كه مثل قرص قمر بود. چيزى كه بالاترش را حضرت