تَجْعَلْ يَوْمَ صَوْمِكَ مِثْلَ يَوْمِ فِطْرِكَ سَوَاء» «1» هنگامى كه روزه مى گيرى بايد گوش و چشم و زبان تو از كار حرام و زشت، روزه باشند و مجادله با خدمتكار و اذيت او را ترك كن، بايد وقار روزه دارى با تو باشد، و روزى كه روزه دار هستى با روزى كه روزه دار نيستى يكسان نباشد.
اگر در هنگام روزه دارى سعى كنيد مواظب چشم و گوش و زبان خود باشيد، وقتى مى خواهيد با حضور قلب نماز بخوانيد، احساس مى كنيد تا حدى آن كار برايتان ممكن شده، چون خداوند قول داد با روزه گرفتن شما را به تقوا مى رساند، پس «امْتِثالًا لِامْرِالله و قربةً الي الله» روزه بگيريد، يعنى روزه بگيريد چون خدا گفته است و اعتماد داريد به قدرت خدا، اين روزه، روزه ى حقيقى مى شود و نتايج خود را به ميان مى آورد. مطمئن هستيم آن خدايى كه مى خواهد بندگانش با ربوبيت او متعالى شوند دستور داده روزه بگيرند و سمع و بصر و ساير اعضايشان را كنترل كنند تا انديشه ى آن ها را از وَهميات پاك نمايد. انديشه ى ما در اختيار ما نيست؛ همين كه تصميم مى گيريم با انديشه اى آزاد از خيالات و با حضور قلب نماز بخوانيم، مى بينيم كه همان تصميم موجب «غفلت» شد. و همان نيت، عين عدم حضور شد. وقتى مى خواهيم قلب را به صحنه بياوريم متوجه مى شويم چگونه در خيالات خود گير افتاده ايم ولى اگر آن مسيرى كه امام صادق (ع) فرمودند را عمل كنيم و سعى نماييم روزى كه روزه هستيم شبيه روزى نباشد كه روزه نيستيم، متوجه مى شويم در دلِ روزه دارى و رعايت آن دستورات، آن حضورى كه مى خواستيم رخ نمود، از اين