معارف بوک

 (1) حضرت سجاد (ع) در دعاى وداع با ماه رمضان در دعاى 45 صحيفه ى سجاديه مثل وداع با دوستى بسيار والامقام ناله سر مى دهند و خداحافظى مى كنند زيرا متوجه ملكوت آن ماه شده اند، در قسمتى از آن دعا عرضه مى دارند: بار خدايا و تو ماه رمضان را از كارهاى برگزيده و واجبات مخصوصه، قرار داده اى، همان ماهى كه آن را از همه ى ماه ها برتر اختصاص داده، و از همه ى زمان ها و روزگارها برترى داده، و بر همه ى وقت هاى سال برگزيده اى، به سبب قرآن و نورى كه در آن فرو فرستادى، و به سبب آن كه ايمان را در آن ماه چندين برابر نمودى و روزه را در آن واجب نمودى، و شب قدر را كه از هزار ماه بهتر است در آن بزرگ گردانيدى ... و اين ماه در ميان ما پسنديده زيست نمود، و با ما مصاحب و يار نيكو بود و به بهترين سودهاى جهانيان ما را سودمند نمود، سپس هنگام پايان يافتنِ وقتش و به سررسيدن زمانش و تمام شدن شماره اش از ما جدا شد از اين رو ما آن را وداع و بدرود مى نمائيم مانند وداع كسى كه جدايى از آن بر ما بزرگ و دشوار است، و رفتنش از ميان ما، ما را اندوهگين ساخته و به وحشت و ترس افكنده. پس ما مى گوئيم: خدا حافظ اى بزرگ ترين ماه خدا، و اى عيد دوستان خدا. درود بر تو اى گرامى ترين وقت هائى كه با ما مصاحب و يار بودى، و اى بهترين ماه در روزها و ساعت ها، درود بر تو ماهى كه آرزوها در آن نزديك است. «السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ قَرِينٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً، وَ أَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً» درود بر تو همدمى كه انس و خو گرفت هنگامى كه رو آورد و شاد گردانيد، و وحشت و ترس افزود هنگامى كه رفت و غمناك نمود. «السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ مُجَاوِرٍ رَقَّتْ فِيهِ الْقُلُوبُ، وَ قَلَّتْ فِيهِ الذُّنُوبُ» درود بر تو همسايه اى كه دل ها در آن نرم و فروتن گرديد، و گناهان در آن كم شد. «السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّيْطَانِ، وَ صَاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْإِحْسَانِ» درود بر تو يارى دهنده اى كه ما را بر مغلوب ساختن شيطان يارى كرد، و مصاحب و يارى كه راه هاى نيكى را آسان نمود ... درود بر تو نه آن كه وداع و بدرود با او از روى دلتنگى باشد، و نه آن كه روزه ى آن ترك شده از جهت به ستوه آمدن است. درود بر تو كه پيش از آمدنش خواسته شده بود، و پيش از رفتنش بر آن اندوهناكيم. ملاحظه فرماييد چگونه حضرت با ملكوت ماه رمضان وداع مى نمايند.